Een van onze problemen in de Westerse kerk is dat we een vijand hebben die is als koolmonoxide. Je ziet, voelt of ruikt hem niet - en hij doodt je levend.

Sheep Among Wolves is een documentaire over de ondergrondse kerk in Iran - naar verluidt de snelstgroeiende kerk van de wereld. Je hoort daar over een Iraanse vrouw die ontsnapt aan de vervolging en terechtkomt in de VS. Vrijwel direct maakt ze rechtsomkeert.

Dit is wat ze ervaarde in de Westerse kerk: ‘There is a satanic lullaby there. All christians are sleepy. I started feeling sleepy. That to me is a greater threat to my faith, than the persecution in Iran.’

Gods Koninkrijk verschijnt niet zonder slag of stoot. Jezus vocht met de machten van de duisternis. Paulus streed de goede strijd, behield zijn geloof en won de wedloop. Jezus zegt tegen alle zeven gemeenten in Openbaringen: zorg dat je het kwade overwint.

Tegen welke vijand hebben we in Amsterdam en Nederland te vechten? Zijn naam is geen verkrachting, verdrukking, vernedering of uitsluiting. Was het maar zo, zegt die vrouw uit Irak. Jullie vijand is veel gevaarlijker.

Zodra ze het zegt, zie ik de geestelijke apathie en slaperigheid als een wolk overal rondhangen, ook in mijn eigen leven.

Als dit onze Goliath is, hoe vecht je hier dan tegen? Mijn eerlijke antwoord: ik weet het niet meer. Ik heb voor m’n gevoel alles uit de kast getrokken, maar ben door m’n opties heen. Al mijn plannen en ideeën voelen als klappertjespistolen.

Behalve bidden - het enige echte geestelijke wapen dat ik nog heb. Hoe ouder ik word, hoe meer ik geloof dat gebed het enige is waar werkelijk kracht in zit. Dus dat is wat ik te doen heb. Alleen en met de mensen om me heen.

P.S. Dit is één van de veertig gedachten en ideeën die ik onlangs in de vorm van een open brief verstuurd heb aan een klein groepje mensen met wie ik qua Kerk Zijn samen optrek. De centrale vraag: als corona een reset is, wat is de update? Belangstelling? De brief is hier digitaal te vinden.

Ik weet niet hoe met jou zit, maar soms heb ik het even he-le-maal geschoten met life, universe and everything. De vinkentering kunnen ze krijgen, allemaal.

Het kan leiden tot momenten die mij het dierbaarste zijn in dit leven: bediend worden door God himself. 

Ik loop in zo'n geval met mijn gefrustreerde ziel onder mijn arm, maar kom geen stap verder. Ik besluit ten langen leste tot een wandeling, samen met God. Ik slenter door de stad, straat in park uit. Af en toe praat ik wat, hele stukken ben ik stil.

Soms duurt het een poosje, maar nog nooit gebeurde het niet. Na verloop van tijd is het alsof mijn ziel, laagje voor laagje, als een ui wordt afgepeld. Hoe weet ik niet. Ik zie het als de Überober, die me op vakkundige wijze laat zien waar mijn échte pijn en honger zit. Elke paar lantaarnpalen weer een laagje dieper. 

En dan eindelijk, ergens op een bankje in een Amsterdams park, voelt mijn hart weer zacht en open. Kilometers van huis kom ik thuis op een plek van volkomen eerlijkheid. Altijd uitmondend in een terloopse slachting van een of ander gouden kalf. Ineens weet ik me weer gezien, gekend en geliefd. Voldaan slenter ik weer naar huis. 

God vindt wat van de kerk, laat daar geen misverstand over bestaan.

Lees in Openbaringen 3 de brieven van Jezus aan zeven gemeenten in de omgeving van Pathmos en huiver. De kerk van Efeze begon als een schoolvoorbeeld, maar is een aantal jaar later wat Jezus betreft volledig de weg kwijtgeraakt en krijgt dat ook te horen, in niet mis te verstane bewoordingen.

De kerk is niet óns lichaam, maar dat van Hem. Als wij dat lichaam misbruiken of verwaarlozen dan raakt Hem dat zoals misbruik en verwaarlozing ons eigen lichaam raakt.

Welnu, nooit in de geschiedenis is de wereldwijde kerk zo stilgezet als nu. Zelfs in de Tweede Wereldoorlog bleven de kerken op zondag open. Je zou je haast gaan afvragen of God iets tegen ons wil zeggen. Misschien is schreeuwen een passender woord, als een brullende Aslan. Waardig maar duidelijk.

Ik wil ver uit de buurt blijven bij duiding van wie of wat deze crisis veroorzaakt heeft. Waar ik per se dichtbij in de buurt wil komen, is wat de geestelijke betekenis van deze crisis is.

Het kan niet zo zijn dat ik over tien jaar met mijn kinderen praat over één van de grootste crises in de geschiedenis van mens en kerk, en dat ik zeg: ‘Tja, dat was wel een toestand indertijd - ik weet ook niet precies waarom dat was - gelukkig werd het op een gegeven moment weer redelijk normaal allemaal.’

Vrijwel iedere kerkleider die ik ken, typeert deze tijd als een bovennatuurlijke reset voor de kerk. Maar wat is dan de update? Of starten we straks alles weer op met dezelfde instellingen plus een vinkje bij Online?

We moeten het weten: wat wil God door deze ongekend grote crisis die maar voortduurt, tegen mij zeggen?

P.S. Dit is één van de veertig gedachten en ideeën die ik onlangs in de vorm van een open brief verstuurd heb aan een klein groepje mensen met wie ik qua Kerk Zijn samen optrek. De centrale vraag: als corona een reset is, wat is de update? Belangstelling? De brief is hier digitaal te vinden.

Was je vruchtbaar of was je succesvol?

Succes is het gevolg van mijn talent en mijn inzet. Het is de dopamine voor mijn ego: een respectabele carrière, money in the bank, een paragraaf in de geschiedenisboeken.

Vrucht daarentegen, groeit niet dankzij maar ondanks mij. Het is datgene wat tevoorschijn komt van wat God in mijn omgeploegde ego gezaaid heeft: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid en die vermaledijde zelfbeheersing.

De wereld kijkt alleen naar succes. In het Koninkrijk gaat het uitsluitend over vrucht.

P.S. Deze blog is geïnspireerd op een luisterwaardige podcast (Spotify) van mijn goede vriend Arie de Rover over hoe deze coronacrisis ons kan helpen om afgodjes zoals succes, familie en religie te ontmaskeren.