Nietsvermoedend stond ik met een andere vader te kijken naar de rugbywedstrijd van onze kinderen. Een van de spelers van de tegenpartij kreeg in de scrum een schoen tegen z’n hoofd en moest huilen. Kan gebeuren. Kan helemaal niet gebeuren, dacht hun trainer en stormde als een dolle stier het veld op. “Dit is nu al de derde keer dat zoiets gebeurt, dit is bij jullie altijd hetzelfde verhaal, we spelen nooit meer tegen jullie”, brulde en tierde hij, ondertussen als een moedereend zijn rugbykuikentjes van het veld manoeuvrerend.
Met open mond keken de spelers hem aan. Alle ouders aan de kant hadden ogen op stokjes. Dit hadden ze nog nooit gezien. Je kunt het bij rugby ergens gruwelijk mee oneens zijn, maar de ongeschreven grondwet van rugby schrijft voor dat je altijd respect vol blijft. Zeker naar de scheidsrechter. En al helemaal als de scheidsrechter net de baard in de keel krijgt.
Het werd allemaal netjes opgelost. De zestienjarige scheidsrechter trotseerde het geweld en maande de trainer om het veld uit te gaan. Daar werd wat gesust en kletst en geschouderklopt, en ondertussen werd het spel hervat.
Aan het eind van de ochtend, op weg terug naar de auto’s liep ik vlak voor de trainer in kwestie. “Ik wist niet wat me overkwam, ik schaamde me dood”, zei hij tegen een oude man die naast hem liep. “Ach joh”, zei die. “dat hebben we allemaal toch weleens.”
Een waar woord. De hele dag gebeuren dingen om ons die iets in ons als mens raken. En daar dealen we mee, zo goed en kwaad als het gaat. Sterker nog, je zou volwassen worden kunnen definiëren als het effectief leren omgaan met triggers. En daar zijn we zoet mee tot ons graf.
Maar soms is de trigger zo groot dat dat ‘er mee omgaan’ niet lukt. Alsof “iets de boel overneemt”. Je bent jezelf even niet. Het gebeurt vaker dan je wilt. En je merkt bovendien dat er een prijskaartje aan hangt voor je collega’s, je geliefden, jezelf of je rugbyspelertjes.
Ik wilde die trainer dus graag een visitekaartje geven. Een kort therapietraject gaat namelijk in essentie over leren omgaan met triggers als het je in eentje even niet lukt. En dat overkomt iedereen wel eens, daar heb je geen moeilijke jeugd of diepe trauma’s voor nodig.
Maar dat zou wat bijdehand geweest zijn. Bovendien heb ik geen visitekaartjes. Dus vermeld ik hier maar mijn website: jaspervanderkolk.nl
BEELD: Zoon, tackelend met een knipoog