Men zegt wel eens dat gidsen alleen daar kunnen leiden waar ze zelf zijn geweest.
Dus graag vertel ik je wat over mijn levenspad.
Ik ben de oudste van zes kinderen. Dat heeft me verantwoordelijk, sensitief en initiatiefrijk gemaakt. Het betekent ook dat ik aan de slag moest met thema’s als loyaliteit en plichtsgevoel om mijn eigen pad te vinden.
Jarenlang heb ik goed geld verdiend als management consultant, zowel in loondienst als zelfstandig. Ik ken de corporate wereld goed. Ik ken de stijle leercurve die het brengt en het gevaar om op te branden. Ik heb veel gewerkt met mensen aan de top die leiding geven aan verandering.
Ik ben opgegroeid in een kerk waar loyaliteit heel belangrijk was. Dus ik ken het stemmetje “wanneer doe ik het goed” heel goed. Met vallen en opstaan ben ik gaan zien en voelen wie IK ben, waar IK sta en wat IK wil – een autonoom mens in een groter geheel.
De afgelopen jaren ben ik veel gaan investeren in intensieve opleidingen, onder andere bij de Nederlandse Academie voor Psychotherapie. Mensen begeleiden is een ambacht, die veel studie en oefening vraagt. Op dit moment word ik omringd door collega-gidsen, die me helpen om zorgvuldig en met vakmanschap te werken.
Jarenlang had ik geen relatie met mijn ouders. Ik zag ze wel, maar we hadden niet echt contact. Een paar jaar geleden kreeg ik zin om daarin te gaan investeren. Nu sta ik weer in de fontein, om het beeld van Els van Steijn te gebruiken, op de plek waar ik hoor.
Als christen ben ik vertrouwd met de unieke hoop en vreugde die geloof met zich mee kan brengen. Ook weet ik dat het een hele reis kan zijn om om te ontdekken wat je in die reis mee wilt nemen en wat je achter je wilt laten.
Ik ben man van Maartje en vader van drie kinderen. In die rollen heb ik moeten leren om me te verbinden. Echt te verbinden. Dit had ik niet in m’n rugzak zitten. Maar het lukt steeds beter en geeft zoveel plezier.
Ik heb verschillende keren de dood van dichtbij meegemaakt. Toen ik 39 was overleed mijn vader, volkomen plotseling. Ik heb aan sterfbed gezeten van dierbare vrienden. Zeer ingrijpend, en toch kan ik meevoelen met de uitspraak: “dicht bij de dood sta je midden in het leven”.
Ik ben bekend met periodes waar donkere wolken je leven in kunnen drijven. En zomaar een poosje kunnen blijven hangen. Dat is nooit fijn, maar ik heb ook geleerd dat je er mee kunt leren omgaan en door kan gaan met leven, zonder te ontkennen wat er aan de hand is.
En niet onbelangrijk: ik heb op jouw stoel gezeten. Ook ik heb op momenten hulp nodig gehad. Ik weet hoe kwetsbaar het is om bij iemand aan te kloppen die je nog niet kent en je shit op tafel te leggen. Maar man, wat heb ik er veel aan gehad. De eerste keer dacht ik in de auto terug naar huis: ik dacht altijd dat ik deze dingen alleen moest doen, had ik maar eerder doorgehad dat dat helemaal niet zo is.
Als je denkt dat ik als gids iets voor je kan beteken: welkom!